Խելացի առակ որբի և դաժան հարազատի մասին. Փոքր տղան շուտ որբացավ: Նրան պատսպարում էր մի հեռավոր ազգական, որը, պարզվում է, դաժան մարդ էր: Նա ծեծեց երեխային, կերակրեց նրան աղբով, երկար փակեց նրան մութ անասնագոմում, թույլ չտվեց նրան խաղալ այլ երեխաների հետ: Վիճաբանություններից մեկից հետո, որն ավարտվեց հերթական ծեծով, տղան կոտրվեց և փախավ: Նա շատ ճանապարհորդեց, ապրում էր ողորմության վրա, գողանում էր, քնում էր ուր որ կարող էր, մեկ անգամ էլ քնում էր դպրոցի աստիճաններին: Պարզվեց, որ դպրոցը հայտնի է իր Ուսուցչով: Այստեղ ուսուցանվում էին մարտարվեստներ, իսկ լեգենդներ էին ստեղծվում Վարպետի հմտության մասին: Դրանից հետո նա պատսպարեց երեխային: Տղան երախտագիտությամբ սկսեց կատարել ամեն կեղտոտ գործը, իսկ ծեր Ուսուցիչը, տեսնելով երեխայի եռանդը, սկսեց նրան սովորեցնել իր արվեստը: Տարիներ անցան … Երիտասարդը դարձավ հիանալի սուսերամարտիկ: Այժմ բոլորը խոսում էին իր հմտության մասին: Oldեր Ուսուցիչը մահացավ և իր դպրոցը փոխանցեց որբին որպես որբ: Մի անգամ, արդեն իր աշակերտների հետ, Վարպետը մեքենայով անցնում էր հայրենի երկրի կողքով: Տներից մեկի մոտ նա տեսավ խեղճ ծերունուն: «Սա այն քեռին է, ումից ես փախել եմ», — ասաց նա իր ուսանողներին: Նրանք բռնեցին թուրը ՝ մտադրվելով վրեժ լուծել իրենց ուսուցչից, բայց Վարպետը կանգնեցրեց նրանց: — Ոչ! — նա ասաց. — Սա այն մարդն է, ում ես պարտական եմ ամեն ինչով, ինչ ունեմ և կարող եմ հիմա անել: Եթե նա չլիներ, ես ի՞նչ կլինեի: Նրա շնորհիվ ես մտա այս Ուղին